اینولین ها گروهی از پلی ساکاریدهای طبیعی هستند که توسط بسیاری از انواع گیاهان تولید می شوند , که بیشتر به صورت صنعتی از کاسنی استخراج می شوند. اینولین ها متعلق به دسته ای از فیبرهای رژیمی هستند که به نام فروکتان ها شناخته می شوند. اینولین توسط برخی گیاهان به عنوان وسیله ای برای ذخیره انرژی استفاده می شود و معمولاً در ریشه ها یا ریزوم ها یافت می شود.

اکثر گیاهانی که اینولین را سنتز و ذخیره می کنند, سایر اشکال کربوهیدرات مانند نشاسته را ذخیره نمی کنند. در ایالات متحده در سال 2018، سازمان غذا و داروی اینولین را به عنوان یک ماده فیبر رژیمی مورد استفاده برای بهبود ارزش غذایی محصولات غذایی تولیدی تایید کرد. استفاده از اینولین برای اندازه گیری عملکرد کلیه “استاندارد طلایی” برای مقایسه با سایر روش های تخمین میزان فیلتراسیون گلومرولی است.

اینولین یک کربوهیدرات ذخیره طبیعی است که در بیش از 36000 گونه گیاهی از جمله آگاو، گندم، پیاز, موز,سیر, مارچوبه, کنگر فرنگی اورشلیم و کاسنی وجود دارد. برای این گیاهان, اینولین به عنوان ذخیره انرژی و برای تنظیم مقاومت در برابر سرما استفاده می شود.چون در آب محلول است از نظر اسمزی فعال است. برخی از گیاهان می توانند پتانسیل اسمزی سلول های خود را با تغییر درجه پلیمریزاسیون مولکول های اینولین با هیدرولیز تغییر دهند. با تغییر پتانسیل اسمزی بدون تغییر در مقدار کل کربوهیدرات, گیاهان می توانند سرما و خشکی را در فصل زمستان تحمل کنند.

اینولین در سال 1804 توسط دانشمند آلمانی والنتین رز کشف شد. او “ماده ای عجیب” را از ریشه های اینولا هلنیوم با استخراج آب جوش پیدا کرد.در دهه 1920, ایروین از روش های شیمیایی مانند متیلاسیون برای مطالعه ساختار مولکولی اینولین استفاده کرد و روش جداسازی این انیدروفروکتوز جدید را طراحی کرد.در طول مطالعات لوله های کلیوی در دهه 1930، محققان به دنبال ماده ای بودند که می تواند به عنوان نشانگر زیستی عمل کند که پس از ورود به لوله ها دوباره جذب یا ترشح نمی شودریچاردز اینولین را به دلیل وزن مولکولی بالا و مقاومت آن در برابر آنزیم ها معرفی کرد.اینولین برای تعیین میزان فیلتراسیون گلومرولی کلیه ها استفاده می شود